Ze woonde op een van de grachten
Een kamertje in Amsterdam
Ze zat elke avond te wachten
Of er nog een klant voor haar kwam
En zag ze er eentje verschijnen
Waarmee zij iets regelen kon
Dan sloot ze de overgordijnen
Waarna ze haar werk weer begon

Ze was nog maar negentien lentes
En zat voor het raam op een bank
Verkocht zich daar voor een paar centen
Aan mannen tot diep in de nacht

Het was nog niet zolang geleden
Dat zij uit haar dorpje verdween
Haar moeder had dikwijls gebeden
Of ooit nog haar dochter verscheen
Ze heeft het niet mogen beleven
Dat ze iets van haar dochter vernam
Ze had toch zo vaak al geschreven
Naar ’t kamertje in Amsterdam

Ze was nog maar negentien lentes
En zat voor het raam op een bank
Verkocht zich daar voor een paar centen
Aan mannen tot diep in de nacht

Nog eenmaal is zij teruggekomen
Het dorpje dat heeft haar zien staan
Ze stond onder treurende bomen
Daar ruste haar moeder voortaan
Toen wist ze wat ze had misdreven
Iets dat ze zichzelf nooit vergaf
Dat ze nooit terug had geschreven
Geen tranen die wissen dat af

Ze was nog maar negentien lentes
En zat voor het raam op een bank
Verkocht zich daar voor een paar centen
Aan mannen tot diep in de nacht

Ze was nog maar negentien lentes
En zat voor het raam op een bank
Verkocht zich daar voor een paar centen
Aan mannen tot diep in de nacht