Appa

Het is in de zomer van 1995 wanneer de jonge Appa via zijn neef in aanraking komt met rapmuziek. Marokkaanse muziek en trance zijn op dat moment de stromingen waar het jochie naar luistert, totdat All Eyez On Me van 2Pac greep hem bij de keel pakt. Al is hij bewust van het succes van Extince rond die tijd, het moment dat de Nederlandstalige rap hem pas echt boeit is in 2002. Als experiment schrijft Appa zijn eerste teksten en begint hij met het opnemen van wat freestyles. Sindsdien zijn de microfoon en de jonge Marokkaan onafscheidelijk, helemaal als hij op een zomerdag met Kenna van THC aan de slag gaat met als eindresultaat de track Je Bakt Er Niks Van. Het nummer verspreidt zich al snel door het hele land en de mannen van THC beseffen tijdens de opnames van hun eerste mixtape dat Appa van toegevoegde waarde zou zijn op de groep: Appa sluit zicht aan bij THC.

Na een stroom aan positieve reacties op zijn muzikale werk en een hoop duwtjes in de goede richting besluit hij het slechte pad dat hij met regelmaat bewandelt definitief te verlaten. Er wordt vervolgens hard gewerkt aan het debuutalbum van THC, Artikel 140, en Appa merkt met de dag dat rap is uitgegroeid van hobby naar passie. Hij heeft nu nog maar één doel voor ogen: zijn stem laten gelden. In november vorig jaar scheidden de wegen van Appa en THC wegens een aantal geschillen, maar twee maanden later is eerstgenoemde alweer keihard bezig met zijn solomateriaal.

Jong en oud, blank en getint, man en vrouw, iedereen zal gaan voelen en beseffen wat Appa duidelijk wil maken. In een tijd waarin rappers aan alles behalve hun inhoud aandacht lijken te schenken staat er een nieuw talent op, een oprechte eerlijke rapper die niet schuw is van rauwe en maatschappijkritische teksten. Je zal hem geen nonsens uit horen kramen, de ondertussen 24-jarige man is echt en puur, met zichzelf én met de luisteraar. Rechtstreeks uit zijn hart brengt Appa realiteitrap, uit zijn leven gegrepen, waar met name de bodem van de maatschappij belicht wordt. De bodem waarvoor de meeste mensen tegenwoordig hun ogen sluiten, omdat de waarheid te lelijk is om te aanschouwen.

Appa weigert om met deze ontwijkende kudde mee te lopen. Hij is bewapend met kennis en een pen en spreekt de taal van de jongeren én van de straat. Appa vertegenwoordigt een nieuwe generatie en is een stem voor de stemloze en (vooral) een spreekbuis voor de jongeren. Bovendien gebruikt hij het meest krachtige wapen in de strijd tegen ongelijkheid, verdeeldheid en discriminatie in welke vorm dan ook: muziek."