Duizend bomen zestig huizen
Wrakke schuurtjes zonder verf
Een mercedes zonder banden
Twee shetlandpony’s op een erf

Duinen caravans en wilde tuinen
Alles rustig en verweerd
Van een ruige bluesy schoonheid
Verlaten in zichzelf gekeerd

Geen slager, burgemeester
Geen café, geen dominee
Ze zijn al lang en breed verhuisd
Want Amsterdam gaat hier in zee

Onder de rook van stukgoed havens
Staat in het midden nog een kerk
Binnen zijn artiesten bezig
Met toneel en ander werk

Laatste nomaden, laatste beelden
Binnenkort is het gedaan
Moeder Maria in haar nisje
Schreit haar allerlaatste traan

Als Atlantis in de golven
Wordt nu Ruigoord weggevaagd
Door de havenstad verzwolgen
Niemand heeft erom gevraagd