In 'n kamer zit 'n moeder met 'n foto op haar schoot
van haar lieve kleine jongen, wreed gedreven in de dood
In de vreemde neergeschoten en vertrapt op 't veld van eer
Smekend vragen moeder's ogen:
Nooit, nee nooit geen oorlog meer

"Moe" zo sprak de kleine jongen, "Moe, waar blijft m'n pappie nou?
Waarom draagt u zwarte kleren, altijd loopt u in de rouw"
En dan streelt ze zacht z'n haren, kindervragen doen zo zeer
en uit angst voor haar kleine jongen smeekt ze:
Nooit, nee nooit geen oorlog meer

Als eens alle, alle moeders om hun kind'ren gingen staan
En als dan door 't licht der waarheid alle ogen open gaan
Als de doden zullen fluist'ren: "'t Is genoeg, de wapens neer"
Dan zal heel de wereld juichen:
Nooit, nee nooit geen oorlog meer