Dikwijls bleef ze in het duister
Voor het zwarte water staan
Niemand hoorde haar gefluister
Niemand zag haar bittere traan
Zij was in de steek gelaten
Maar zij hield zoveel van hem
Bij kanaal stond zij te praten
Met een zachte trieste stem

Je hebt mij verstoten
Ik werd jou te min
Ik heb moeten wijken
Voor jouw rijke vriendin
M’n zin om te leven
Is voor altijd voorbij
Er is in jouw armen
Geen plaats meer voor mij

Nee, zij kon zo niet meer leven
’t Leven werd voor haar te zwaar
Alles had ze hem gegeven
Nu geeft hij niets meer om haar
En steeds vroeg het arme meisje
Kom, haal me toch lieve heer
’t Lijkt me fijn te mogen sterven
Dan huil ik geen tranen meer

Je hebt mij verstoten
Ik werd jou te min
Ik heb moeten wijken
Voor jouw rijke vriendin
M’n zin om te leven
Is voor altijd voorbij
Er is in jouw armen
Geen plaats meer voor mij

Op een avond klonk haar stemme
Voor de allerlaatste maal
Zij was niet meer af te remmen
En zij sprong in het kanaal
Zij liet op die plek haar leven
Maar legde een briefje neer
Op dat briefje stond geschreven
Ik kon zo niet leven meer

Je hebt mij verstoten
Ik werd jou te min
Ik heb moeten wijken
Voor jouw rijke vriendin
M’n zin om te leven
Is voor altijd voorbij
Er is in jouw armen
Geen plaats meer voor mij