In een hutje aan de duinen
lag een knaapje voor het raam
turend naar de ranke scheepjes
langs de wijde oceaan.
't Kon door ziekte niet naar school toe.
't was sinds lang niet sterk genoeg
mammie's oog vervuld vol tranen
als hij smekend aan haar vroeg
"Mammie laat me toch gaan varen
kom doe nu mijn schoentjes aan.
ik wil roeien in ons schuitje 
laat me toch naar pappie gaan"

Mammie durfde niet te zeggen
dat zijn pappie nooit meer kwam
dat een storm zijn schip deed zinken
en de wrede dood hem nam
maar toen kindje in een koortsdroom 
steeds maar om zijn pappie vroeg
nam ze 't snikkend in haar armen 
en herhaalde tot het sliep
"Morgen zal je pappie komen
snoep en speelgoed brengt hij mee
en dan mag je schuitje varen 
met je pappie op de zee"

"Morgen" zei het ventje zachtjes
maar er brak geen morgen aan
Want het kleine levenslampje 
is die nacht stil uitgegaan
't was als had de dood gefluisterd 
wat zijn mams verzwegen had
nog hoort zij de laatste woorden 
van haar kleine lieve schat
"Mammie toe niet huilen
alles komt nu immers goed
ik ga roeien in ons schuitje
ik ga pappie tegemoet"  


(c) Zangeres Zonder Naam