Zondags tegen half twee
Stonden mensen heel gedwee
Voor de hoofddeur van het ziekenhuis te wachten
’t Was het uurtje van bezoek
De een bracht lekkers, die een boek
Om het leed van die der lagen te verzachten

Zondags tegen half twee
Moe nam kleine Tommy mee
Om haar Stientje in het gasthuis te bezoeken
Tommy, jongen kijk goed uit
Koop voor zusje maar wat fruit
Bij het ziekenhuis, daar ginds op een der hoeken

Waar het ziekenhuis begon
Stond een fruitkar in de zon
En een vrouwtje met een omslagdoek erachter
Drie voor een duppie, riep ze luid
Hij koos twee mooie appels uit
Niet de dikste, maar twee donkere, twee zachte

In het gasthuis ging het niet vlot
De portier had streng verbod
Want de dokter sprak van koorts en slechte nachten
Moe, met zorgelijk gezicht
Luistert stil naar het bericht
Mocht haar Stientje even zien, Tommy moest wachten

Bij het naar huis gaan, vroeg Tom toen
Wat moet ik met die appels doen
Eet maar lekker op, je hoeft ze niet te sparen
Eet maar op, ze zijn zo zacht
Tom zei niets, maar Tommy dacht
‘k Zal die appeltjes voor Stientje goed bewaren

Toen er weer een zondag kwam
Moeder, Tom niet mede nam
Toen begreep ie al meteen, das geen goed teken
Een week later vroeg haar Tom
Wanneer komt Stientje nou weerom
Bij die vraag zag hij z’n moedertje verbleken

Moe, nog langzaam in haar doen
Ruimde de speelgoedplank en toen
’t Was vier weken na dat Stientje was gestorven
Wat haalt ze huilend voor de dag
Uit de hoek waar Tommy’s speelgoed lag
Twee appeltjes, verschrompelt en bedorven