Ze was uit de dalen gekomen,
een beeldschone vrouw van zestien.
Ze vond me hier hoog in de bergen.
Ze liet me haar wonden zien.
We sliepen twee dagen en nachten,
twee kinderen samen in bed.
En om de pijn te verzachten,
vertelden we verhalen in bed.

Haar vader was één meter tachtig, 
een sterke, doorwinterde beer.
Hij had haar wel vaker geslagen
maar dat zou hij nu niet meer.
Hoe is het zo ver kunnen komen?
Ze drijft op haar buik in het meer.
Geen rimpel, geen teken van leven,
geen zorgen, geen weerstand meer.

Om haar te kunnen beschermen,
omdat ik zoveel van haar hou,
hield ik haar hoofd onder water.
Nu is ze voor altijd mijn vrouw.
Nu denk ik hoofdzakelijk aan later,
aan de kogel die ik heb bewaard.
En ik vraag vergeving, o vader,
genade en een goede vaart.

Kom je straks ook naar de bergen,
dan zie je ons allebei staan:
verstild en versteend, twee toppen van sneeuw
in het zilveren licht van de maan.