(tekst en muziek: Geert)  



Gelek nen honingraat zijn kotjes 
met veel maar niet bijeen
en met kleine tussenschotjes
lekker zoet maar toch alleen

zijn der twee helften in mijn hersens
en een spook houdt die geschieën
want als ik 't één ding zijn aan 't peizen
dan valt het ander weer uiteen.

En toch is er iets gigantisch diep in mijne kop
Ik voel het overal van den bodem tot den top
maar 't lukt mij nie om da ammel in te schatten
en de wereld in de orde van een honingraat te vatten.
Al die kronkels
en al die bochten bochten
al da lawaai
en die duizenden gedrochten
gaan onverschillig
onstuitbaar
en regelrecht vooruit,
godverdomme toch die snelheid blaast mijn inzicht onderuit.

En Sartre mag wel zeggen over 't leven, over kracht:
"Gij, uw eigen, uw persoon, die kerel heeft de macht,
Gene God, Geen lot, geen chemie,
of ideologie!",
maar ik versmacht onder die bergen energie.

Want 'k vraag mij af hoe dat die mannelijke biekes 't dan forceren
ulderen honing op zijn plaats 
in die wirwar te placeren
mar ge weet dat genen enen ook maar iets zal ondernemen
zonder een koningin die dien boel kan coördineren.

Principessa,
liefde van mijn leven,
wilde gij mij helpen om die cluster te ontweven?
Ma 'k in uw armen leunen als ik 't niet meer heb begrepen?
Wilde gij dien onrust uit mijn hart verslepen?

Wat dat ik aan 't proberen zeggen zijn awel dat is niet nief
onthoud hoe Eva haar boven God en man verhief
en dat was geen verraad, of den boom van 't kwaad
maar 't monument van wijsheid blinkender dan goud

Dus vanaf nou tot 't einde dezer dagen
is 't gedaan met piekeren over al die levensvragen,
Ik heb ne nieve godsdienst,
da zocht ekik al lang: 
mijn lief dat is mijn muze 
mijne God,
mijnen Big Bang!