De wind van de ziel voert ons terug. Gedragen door de wolken van weleer vliegen wij terug naar onze oorsprong die ligt daar waar water, wind en weten elkaar omarmen in de branding van de tijd.   
De reis naar het toen staat op het punt te beginnen. Check in en reis mee naar de wortels van het nu. Mijn volk heet je welkom en toont je zijn schatten: een beschaving in primaire staat. 
De zee is het ijkpunt. De oorsprong van leven. De zee omvademt alles en allen en is eeuwig en ruist met ons mee. Geboorte en dood, verlangen en weemoed, hoop en verdriet. De zee blijft gelijk in haar nat. Want nat is de oorsprong en nat zijn de golven die rollen en vallen in het ritme van hem die heer is, maar ook meester Wakêh, de god van de zee.
Kijk daar uit de zee rijst de aarde, zo schuchter, zo pril. Wat schamel geel zand veegt de wind bij elkaar en daar weer een strookje, een landje, een reep. Het kneedt zich, het klontert en een grasje houdt wuivend stand in de storm. Een rivier in het noorden, een rivier in het zuid, daartussen wat wallen met hun kop het zand uit.
Wie roept daar? Wie voegt er zijn stem bij water en wind? Een mens die steun zoekt voor voeten zo moe van de trek. Een mens roept naar  de zon, de maan en de sterren. Een mens smeekt om behoud van het land. In een hoek van het heelal  is hij het die luistert: Zakêh, de god van het land.
De stem is niet enig. De stem vindt gehoor. De mensen zoeken elkaar en vormen een koor. De trommels weerklinken. De dansers gaan voor. Zo lang we nog zingen en dansen gaat niemand teloor.
Twintig eeuwen vervlogen. Twee maal duizend jaar van sterven en baren, van waanzin en haat. Keer terug op je schreden en leer van het toen. Vlieg mee naar de oorsprong van het water, de wind en het weten. Versta toch die stemmen van heelheid en vrede van binnen. De geluiden die klinken in het hart van het al. Neem van die schatten en geef van je mens-zijn, je volte, je kracht. Geef blijk. De Cananefaten laten je toe in hun rijk.