Jantje was een kleine kleuter,
Eenigst kindje, teer verwend.
En op zeek’ren dag zei moeder:
"Hoor eens even lieve vent.
Als je zoet bent, komt er spoedig,
’n Zusje of een broertje bij."
Nou, dat was wat voor ons Jantje,
En het ventje zei toen blij:
Wanneer er een klein zusje kwam,
Kreeg zij van mij wat moois, zeg mam. 

Dan gaat mijn spaarpot open,
Dan krijgt die schattebout
Een bouquetje witte rozen,
Waar mam ook zo van houdt.

Toen de ooievaar verwacht werd,
Moest kleine Jan met Tante mee.
En hij was daar  voor een nachtje,
De zoo vroolijke logé.
Voor het geld uit Jantjes spaarpot,
Ja, wel tien keer nageteld,
Was er in een bloemenwinkel,
Een heel lief bouquet besteld.
En ’s nacht in bed, nog in zijn slaap,
Zei in zijn droom de lieve knaap:

Dan gaat mijn spaarpot open,
Dan krijgt die schattebout
Een bouquetje witte rozen,
Waar mam ook zo van houdt.

d’ And’re morgen bij zijn thuiskomst,
Zei kleine Jan: "Wat vreemd vandaag,
Kijk eens tante de gordijnen,
Zijn nog helemaal omlaag."
Snikkend sprak zijn vader: "Jantje,
Nu heb je geen Moesje meer,
Zij ging vannacht met kleine zusje
Weg naar onzen Lieven Heer !"
En zachtjes legde Jan ‘t bouquet
Op ’t voeteneind van moeders bed.

En weenend zei toen Jantje:
" ‘k Bracht witte rozen mee,
Lieve Mam, hier lief klein zusje,
Die zijn nu voor jullie twee."