Mevrouw, ik schrijf u need’rig dit verzoekschrift
Omdat ik graag gerustgesteld wil zijn
Want de onzekerheid, hoe ’t met mij afloopt
Kwelt dag en nacht mijn moegetobde brein
‘k Moet mettertijd voor het Gerecht verschijnen
Omdat ‘k den spoorweg niet goed heb bewaakt
Een droeve ramp heb ik op mijn geweten
Wijl mijn plicht –slechts even – heb verzaakt

   Ik smeek u bij voorbaat om gratie
Ik bid u, ach heb medelij
Ik vraag u dit slechts voor mijn kind’ren
Wijl ‘k moeder ben, net zooals gij

Ik doe m’n werk voor ’n meer dan schamel weekloon
Mij man is ook in dienst der maatschappij
Maar, als het huisgezin zich telkens uitbreidt
Dan komt het spook der armoede nabij
Als veertien monden daag’lijks voedsel vragen
Wanneer de zorg je moeder vermoordt
Ben je versuft… dan is het te verklaren
Dat je het waarschuwend signaal niet hoort

      Ik smeek u bij voorbaat om gratie
Ik bid u, ach heb medelij
Ik vraag u dit slechts voor mijn kind’ren
Wijl ‘k moeder ben, net zooals gij

Maar nooit zal ik dien droeven dag  vergeten
Toen door mijn schuld.. ja “schuld” zoo zegt de wet
Die autobus met levensblijde menschen
Door ’n daverenden sneltrein werd verplet
Het doodsgegil zal ‘k  altijd blijven hooren
Dat gaat mij nooit.. neen, nooit meer uit mijn hoofd
De zwaarste straf heb ik al reeds ontvangen
Gemoedsrust is voor altijd mij ontroofd

     Ik smeek u bij voorbaat om gratie
Ik bid u, ach heb medelij
Ik vraag u dit slechts voor mijn kind’ren
Wijl ‘k moeder ben, net zooals gij