Welwel ouwe vriend, waar ga je naartoe,
je loopt zo voorovergebogen,
ik hoor u zuchten en ‘k zie ook goed
dat vreemd schoon licht in uw ogen,
van tafel naar zetel en van zetel naar bed,
ooit zwierf je langs ‘sHeren wegen,
nu schuif je zo trage van bad naar toilet,
zo doodvermoeid en doorlegen.

Gij sterke vader, gij vrolijke klant,
die horloges kon herstellen,
die fietste langs ’t water door stad en land
en die zo geestig kon vertellen,
soms vond je ’t hier al zo grijs en grauw,
je berispte de milieubarbaren,
je was groene jongen voor dag en dauw,
vol heimwee naar uw kinderjaren.

Wat snijdt daar zo diepe, zo diep in uw vel,
een groot raadsel is de mens van binnen,
ze weten ’t niet, maar ze weten ’t wel,
welke troost moet de dokter verzinnen,
wat trekt er u zo fel naar dien overkant,
is de strijd hier voorgoed gestreden,
ga je echt naar uw voorouderland,
naar dien hemelse tuin van Eden?

Kijk het wordt winter, ’t is buiten zo guur,
hoort toch de noorderwind jagen,
d’r is brood en wijn en een knapperend vuur
en muziek in de donkere dagen,
kom ouwe vriend kom gauw hier naar toe,
heel zachtjes voorovergebogen,
uw lied is voltooid, nu zien we pas goed,
dat vreemd schoon licht in uw ogen.