‘k Ben geboren begin ’t joar veertig 
‘k Ben dus nu gepensioneerd 
Ik moet gene klop niet meer werken
‘k Ben voorgoed uit gearrangeerd 
Ik mag heimelijk nog wat zingen
Als chanteur flamant komiek 
Met nen baart en een gitaare 
Een soort middeleeuws reliek 
‘k Hoor ze zeggen en curiosum 
Geef hem maandelijks zijn rantsoen
Die vooroorlogse zanger, geef hem rap moar z’n pensioen

Laat hem nu maar gratis reizen met de belbus, tram en trein
Hij wilt zelfe nog niet geloven maar hij is aan ’t eind van zijn Latijn
Zet hem straks moar in een rolstoel 
Rij hem rondt zoveel als ’t kan 
Laat hem kwijlen met de kampioenen, doe hem ne pamper oan 
Knoop het zachtjes in z’n oren
Desnoods met een ferme sermoen 
Gij met al u boere liedjes 
Zwijgt gij ‘d hier een schoon pensioen

’t Is nu algemeen geweten, hij wordt langzaamaan dement 
En dat rijmt al heel z’n leven, dat rijmt perfect op impotent 
Kale knikker en valse tanden, straffe bril en reumatiek 
De symptomen van ontbinding en dan nog zwoar alkoholik 
Hij zal ’t wel ni lang meer trekken, ’t is ook echt ni meer te doen 
Al die zwijmelende rijmen, geef ‘d hem rap moar zijn pensioen 

’ t Is nen wereldvreemde ‘t scheute , nen ouwbollige fantast 
En ie zit met al zijn vezels nog oan god en duvels vast 
En ie hekelt en ie pekelt, is schoolmeester dan niet vet 
En ie jankt omdat die af en toe op z’n eigen blaren zit
’t Is ne storende kritiek gaster, ’t is nen krankzieke pompoen
Nen mislukte onderpastoor, geef hem rap moar z’n pensioen

Kijk die zanger van ’t joar veertig , eindelijk gepensioneerd 
In al zijn vertelle menten is gene mens nog geïnteresseerd 
Zet hem tussen de vitrine ook al schreeuwt die moord en brand 
Moar dat wordt volstrekt toerisme, ongelofelijk interessant 
Daarom zing ik van kolere, geef ik meer dan ooit katoen 
Zing ik met methusalem, zwijg mij van dat pensioen