Daar hangt thuis in mijn kamer, al vijftig zestig jaar
nen ouden antieke spiegel, een zeldzaam exemplaar
van een verre tante, verwant langs Eva’s kant
is ooit dat breekbaar erfstuk, bij ons thuis aangeland
de zwartgelakte kader is nodig gerestaureerd
en de folie langs den achterkant nogal gecraqueleerd
nen spiegel heel onschuldig, zo op 't eerste zicht
maar ik weet het wel beter, oortjes open en snaveltjes dicht

't Is jaren dat ie spiegelt, altijd maar 't zelfste smoel
hij 't opstaan alle dagen en je weet wat da'k bedoel
ik zag voor 't eerst mijn eigen zelven in dat glas
als kind zo lang geleden, binst dat 't hier nog oorlog was
ik kon amper al lopen, nog onwetend en argeloos
mijne rostekop en mijn sproeten toond' ie genadeloos
en later dan bij 't eerste, laat ons zeggen baardgewas
toond' ie zo onbarmhartig dat dat ook al roestig was

En hoe langer da'k ik loerde en diep in die spiegel keek
hoe meer da'k constateerde da'k op niemand nie geleek
gene vetkuif gelijk Elvis, gene play-boy lijk Sinatra
maar nen opgeschoten puber, nen magere schuwe Pierlala
die staat zijn haar te kammen en die schart aan zijn verstand loerend naar meugelijke charmes, of naar nen hollen tand
en 't wilde maar nie beteren tussen mij en dat glazen ding dat feilloos maar weerspiegelde hoe dat het mij verging

Zo groeide het vermoeden, zeg maar grote zekerheid
die spiegel is geen levenloos dood stuk antiquiteit
kijk, zegt ie, die rimpels en dat haar dat dunner wordt
kijk die zorgelijke ogen, ik zie wel waar dat ’t schort
hé zo levenslustig, smoorverliefd ! hé 't is nie waar
g' hét veel te veel gedronken, hé ge zijt onhandelbaar
hé luilak snuit uw neuze, 't is vandage geen karnaval
alzo 't dagelijks commentaar van mijnen antieken bemoeial

Ik voel me soms geketend, in mijn vrijheid zo gefnuikt
en ik durf gerust bekennen dat de lust mij soms bekruipt
om die spiegel te verkopen, gratis op de rommelmarkt
of om hem te beschuldigen van een aanstaand hartinfarct
maar dan sta ik weeral uren te mijmeren in dat glas
in mijn hemd'of in mijn ondergoed of in mijn blote ribbcnkast en 'k probeer te camoufleren ieder storend mankement
met een creemtj' en een poeiertj' en een blinkend ornament

Dan lacht ie in de diepte en er schijnt ne zachte glans
op zijn oud geslepen wezen, mens toch stop met dat gezwans ik hang hier al heel mijn leven als simpel zinnebeeld
wat glas beplakt met folie, uw nederig spiegelbeeld
ik zie nu de volle waarheid, mijn vel is gecraqueleerd
en mijn schamel lijf, mijne kader, nodig gerestaureerd
als heel de wereld vals is en u schandelijk bedriegt
kijk dan diep in uwe spiegel, uwe spiegel die nooit liegt