Jantje zag eens pruimen hangen,
O, als eieren zo groot.
Het scheen dat Jantje ze wou plukken,
schoon dat vader het hem verbood.

‘Hier is,’ zei hij, ‘noch mijn vader,
noch de tuinman die het ziet.
Aan een boom zo vol geladen
mist men vijf, zes pruimen niet.

Maar ik wil gehoorzaam wezen
en niet plukken, ik loop heen.
Zou ik om een hand vol pruimen
ongehoorzaam wezen? Neen!’

Voort ging Jantje, maar zijn vader,
die hem stil beluisterd had,
kwam hem in het lopen tegen
vooraan op het middenpad.

‘Kom, mijn Jantje,’ zei de vader,
‘kom, mijn kleine hartendief.
Nu zal ik u pruimen plukken,
nu heeft vader Jantje lief.’

Daarop ging papa aan het schudden.
Jantje raapte schielijk op.
Jantje kreeg zijn hoed vol pruimen
en liep heen op een galop.