Om even na zessen, café in Marknesse
Daar nam ze de ring van haar hand
Ik zag het gebeuren
Kwam net door de deur
Even weggeweest naar het oude land
Ze zei: hij zal me wel haten
Maar ik moest hem verlaten
Want met praten bereik ik hem niet
Ik krijg hier de kolder, in die eeuwige polder
Ik wil wel is weten, wat het leven nog bied

‘k Wou net wat beginnen, maar toen kwam hij binnen
Ik zag hoe verbeten hij was
Hij kwam recht op ons af en hij zweeg als het graf
Maar zijn blik leek me harder dan glas
De eeltige knuisten, gebald tot twee vuisten
Ik dacht dat ’t gedaan was met mij
Dat duurde maar even, toen zag ik hem beven
Hij keek naar de grond en hij zei:

Je hebt het fijn voor elkaar Marie Ann
Vier kleine kinderen en het hooi op de land
Je moet me wel haten, me nu te verlaten
Je weet dat ik echt niet meer kan
Je hebt het fijn voor elkaar Marie Ann

Ze zag hem niet staan, liet hem zomaar weer gaan
En wat leek ie toen nietig en klein
We reden wat later, op de dijk langs het water
Ik dacht over, hoe het zou zijn
Ze was meer dan prachtig, maar het werd me te machtig
Waarschijnlijk vond zij mij gestoord
Want zij wilde vrijen, en ik bleef maar rijen
Ik hoorde opnieuw ieder woord

Je hebt het fijn voor elkaar Marie Ann
Vier kleine kinderen en het hooi op de land
Je moet me wel haten, me nu te verlaten
Je weet dat ik echt niet meer kan
Je hebt het fijn voor elkaar Marie Ann

Je hebt het fijn voor elkaar Marie Ann
Vier kleine kinderen en het hooi op de land
Je moet me wel haten, me nu te verlaten
Je weet dat ik echt niet meer kan
Je hebt het fijn voor elkaar Marie Ann

Je hebt het fijn voor elkaar Marie Ann
Vier kleine kinderen en het hooi op de land
Je moet me wel haten, me nu te verlaten..