Vroeger had ik echt geen klagen,
vroeger was het leven fijn.
Ik ging soms in de duinen jagen,
ik schoot een haasje of konijn.
Dan ging ik een pijpje roken
en mijn vrouwtje eten koken.

Ach, we hadden wel eens woorden,
echt, we hadden wel eens mot,
maar er was geen mens die hoorde
in de omgekeerde pot.
En het was snel weer pais en vree
bij een kop Van Nelles-thee.

Tja, dat waren gouden tijden,
dat is nu voorgoed voorbij.
Dat mijn vrouwtje sokken breide
op de bank tevree naast mij.
Misschien waren we verwend.
Ach, aan alles komt een end.

‘Piggelmee,’ zo zei een schrijver,
‘zie toch in dat dit niet deugt.
Heus, je bent zo echt geen blijver
bij geëngageerde jeugd.
Kleutertjes van deze tijd
moeten seks en klassenstrijd.’

Dus wij moesten gaan verkassen,
drie hoog achter in een flat.
Ik moest weer in mijn broek gaan plassen
en met Tureluur naar bed.
Alle standjes moest ik leren
en mijn plasser demonstreren.

Weg met de geheelonthouding,
’s avonds dronken in de goot.
Tureluur heeft een verhouding,
ene Okkie Pepernoot.
Geen Van Nelle, dat begrijp je,
rookt hij in zijn waterpijpje.

Ratten knaagden aan ons flatje,
eenzaamheid duurt nooit zo lang.
En ik heb zo ook mijn pretjes
achter bloemetjesbehang.
Strontstaat, Vuilbui, Sjaan de Kale
laten zich daar duur betalen.

Psychiaters, huurverhoging,
peppil en injectienaald,
Tureluur haar zelfmoordpoging,
waar wordt alles van betaald?
Och, uw eigen Piggelmee
loopt al lang in de WW.

Gil en krijs maar in je bedje,
denk aan de nabije dood.
Nee, het leven is geen pretje:
stank en vuil en woningnood.
Alle latere ellende
moet je al met drie jaar kennen.

Ja, mijn kleine kleutervriendjes,
het is de harde werkelijkheid.
Och, één buisje aspirientjes
en je ouders zijn je kwijt.
Jullie Piggelmeetje klein
zal niet hypocriet meer zijn.