Ze vonden donderdag, na uren dreggen,
het lichaam van de man die werd vermist.
Toen de politie alles zeker wist,
zijn twee agenten het zijn vrouw gaan zeggen.
Die huilde niet. Ze zat maar wat te staren,
als ging de zaak haar boven het verstand.
Na afloop gaf ze allebei een hand
en voor de moeite ook nog twee sigaren.

Toen is ze het de buurvrouw gaan vertellen,
die daad'lijk aanbood om, als goede buur,
de kinderen op te wachten om vier uur.
Dan kon zij de familie op gaan bellen.
Ze is een telefooncel ingelopen
voor anderhalf uur stamelend verdriet,
maar weer op weg naar huis vergat ze niet
wat extra koffie en wat koek te kopen.

Na het niet aangeroerde avondeten
kwam dan ook de familiestroom op gang
met telkens weer zo'n natbehuilde wang
tegen haar masker, spierwit en verbeten.
Met opa, die het wel had aan zien komen
en tante, die een weekje blijven wou,
opdat zij minder eenzaam wezen zou
nu hij zo plotseling was weggenomen.

Nu hebben ze hem gisteren begraven
met weinig bloemen en met veel misbaar.
De buurt is sindsdien aardig tegen haar,
hoewel ze vroeger nooit veel om haar gaven.
Maar de familie en de vrienden,
door hen wordt ze nog nauwelijks geduld.
Die zeggen unaniem: 'Het is vast háár schuld!
Zag je dan niet, dat ze niet één keer griende?!'