Laatst heeft een jongen me geschreven,
eentje die graag met me wil gaan.
Ja, en dan schrik je toch wel even,
wat moet je nou met zoiets aan?

Als ik hem wil, gaan ze ons pesten
met onze naam op elke muur.
Dus het lijkt me verreweg het beste
dat ik een heel koel briefje stuur.

‘Ik moet je niet’, dat ga ik schrijven,
‘ik moet je niet’. Wat staat dat raar.
Nee, laat ik niet gaan overdrijven.
‘Heb nog een jaar geduld’ dan maar.

Veel kan ik je nog niet beloven.
Ik wil niet dat je naar me kijkt
of fluistert of je uit gaat sloven,
omdat je daarmee niets bereikt.

Jongen, probeer me te vergeten,
want sinds jouw brief is het hier net
of alle mensen ervan weten,
of heel de wereld op me let.

Ik kan hun blikken niet verdragen.
Als ze wat zeggen, word ik rood.
‘Is er niets met seks?’, kwam moeder vragen.
En ik dacht: ‘Seks? Ach mens, val dood!’