Kijk, poppendokter was een mooie baan.
Ik naaide af en toe een oortje aan,
ik draaide nieuwe, roze beentjes in,
ik schilderde een neusje of een kin,
ik gaf een zuurstokkleurtje aan een mond
en het lieve popje was weer kerngezond.

Maar tegenwoordig sta ik machteloos.
De poppen kijken vreemd of koud of boos.
Ze zijn verslaafd aan drugs en rode wijn.
Een jongenspopje wil een meisje zijn.
Hun borsten zijn te klein of juist te groot.
Ze willen aandacht of ze willen dood.

Veel poppen zijn net robots met verstand:
daar hebben ze computers ingeplant.
Ze wassen, strijken, maken bedden op
en kunnen heel gezellig met je praten,
maar komt er stof of water in hun kop,
dan spugen ze en gaan ze winden laten.
Ik kan die nieuwe poppen niet genezen.
Dan moet je bij een jonge dokter wezen.

Ik ben de oude, grijze poppendokter.
Ik dokter levenslang aan oude poppen.
Geen mens was ooit zo afgeleefd en ziek
als deze dokter hier in haar kliniek.
Ik opereerde honderdduizend poppen,
nu is de tijd om met het werk te stoppen.
Ik ben zo bleek, zo tobberig en moe.
Ik moet eens naar een mensendokter toe.