Vader kon zomaar een zomerhuis huren.
Een enkele bui had De Bilt ons voorspeld.
Dat er dat buitje twee weken zou duren,
is iets wat De Bilt er niet bij had verteld.
Het zomerhuis lekte uit zeventien gaten,
nog erger was het klapperend bosrestaurant
waar we zo nu en dan pannenkoek aten
in de allerneerslachtigste hoek van ons land.

Twee lange weken in bosrijke streken,
twee weken lang in een bosrijk gebied.
Moeder zei steeds dat de lucht wel zou breken,
maar wat er ook brak… de lucht was het niet.

Drassige bodem en bomen die dropen,
geen hemd en geen broek en geen handdoek meer droog.
Wij werden langzaam door schimmels beslopen,
maar moeder hield moed en keek steeds naar omhoog.
Soms waren mensen verdwaald op ons paadje,
precies zo verzopen en rillerig als wij.
Die bleven staan en ze maakten een praatje
en trokken vervolgens verbitterd voorbij.

Twee lange weken in bosrijke streken,
twee weken lang in een bosrijk gebied.
Moeder zei steeds dat de lucht wel zou breken,
maar wat er ook brak… de lucht was het niet.

Vanaf de dag dat de school weer begon,
schijnt nu al weken een stralende zon.