In het kamp gezeten,
ik en mijn beer,
narigheid meegemaakt,
maar telkens weer
kan ik niet vergeten
wat me elke keer
ontroert en raakt.

Ik kan het zien en ik kan het horen,
ik kan het zelfs ruiken in mijn hoofd:
de bergen, de bomen die ik heb verloren.
Blijf verlangen naar het beloofde land,
waarvan ik werd beroofd.

Na de oorlog verlaten,
ik en mijn beer,
plek waar ik om geef,
wilde steeds weer
daarover praten.
Maar het kon niet meer
in het dorp waar ik nu leef.

Ik ging terug. Niet om terug te keren,
meer om de sfeer, mijn oude straat,
om in herinnering te logeren.
Wilde weten of het echt heeft bestaan
en nog bestaat.