Daar was een valkeniertje van zeer gering formaat.
Hij was nog stukken kleiner zelfs dan een ellenmaat,
nog kleiner dan de sperwer die op zijn schouder zat,
maar in zijn overmoedigheid ging hij op het jagerspad.

Hij ging ermee uit jagen al op de stille hei.
Dat is om moeilijkheden vragen, als je het vraagt aan mij.
Toen hij de sperwer losliet, steeg de vogel naar omhoog
en kreeg de kleine valkenier al spoedig in het oog.

Zo heel erg in de diepte was de valkenier een stip,
niet groter dan een haas of konijn of een Barneveldse kip.
De sperwer liet zich vallen en greep het baasje beet.
Die slaakte in zijn klauwen nog een allerlaatste kreet.

Je moet niet alles geloven van wat er wordt verteld,
maar de dagen van de valkenier die waren toen geteld.
Alle zegen komt van boven: het valkeniertje werd verscheurd,
tot zijn botjes afgekloven. De heide werd met bloed besmeurd.

Je moet niet alles geloven, maar dat verhaal is echt gebeurd.