Hij eet een appeltje, hij krabt zijn hoofd,
trekt aan zijn oor, alsof hij het allemaal wel gelooft;
hij snuit zijn neus, gewoon zijn neus, kijk, in een zakdoek;
hij tekent poppetjes en huisjes in zijn zakboek.

Hij maakt een kringetje en daarom een versiering
en verder niks, je hoort de muizen op de vliering.
Hij is de kalmte, ja, de kalmte in persoon.
Hij is de kalmte in persoon,
want kijk, hij doet zo doodgewoon.

Zo doodgewoon, zo doodgewoon,
zo doodgewoon, zo doodgewoon.

Er is een moord gepleegd in oud Parijs:
het lijk heet Jan, de dader Piet, maar geen bewijs.
Daar komt Kwant aan met Puntjes vlak erachter:
hij eet een peertje maar de dader lacht al zachter.
En als hij propjes in de prullenmand gaat mikken,
dan zie je iemand in de kamer duidelijk schrikken.
Dat komt alleen maar door de kracht van de persoon,
want kijk, hij doet zo doodgewoon.

Zo doodgewoon, zo doodgewoon,
zo doodgewoon, zo doodgewoon.

Let op Puntjes, niet op Kwant!
Let op Puntjes!

Hij rolt een scheve sigaret;
hij doet iets waar je nooit op let;
hij is de man die koffie zet;
hij komt een nacht lang niet in bed.
Let op Puntjes, niet op Kwant!

Hij moet op uitkijk staan, Quartier Latin;
de boef in kwestie heeft een pak met grof dessin.
Puntjes wacht op hem, het is een brute rover.
Zo staat hij uren bij de slager tegenover
en als de boef dan plots zijn asbak buiten leegt,
dan heeft hij binnen net een tweede moord gepleegd.
Maar plicht is plicht en ook al klinkt het monotoon:
Puntjes doet zijn plicht gewoon.

Zo doodgewoon, zo doodgewoon,
zo doodgewoon, zo doodgewoon.