Bran was een man uit het Ierland van vroeger,
eens hoorde Bran uit de verte een lied.
De heks die het zong was gehuld in haar haren,
en je moest haar wel horen of je wel wilde of niet.

Het liedje ging over een schitterend eiland,
zonder gemeenheid en zonder bedrog.
waar de wind geen pijn deed en toen het lied uit was,
toen het lied allang uitwas toen hoorde hij nog:

Nergens verraad!
Niemand moet huilen!
Het veld wordt bewerkt in familieverband!
Niemand is ruw!
Niemand houdt volte!
Zachte muziek is er over dat land!
Nergens verdriet en geen dood en geen zorgen,
geen ziekte geen zwakte van lichaam, of geest,
daar op dat eiland, hoe heet, Emane,
nooit is er een prachtiger wonder geweest.

Bran had geen rust meer,
Bran moest gaan varen.
Tot hij dat wonder gevonden had.
Vlakbij zonsondergang vond hij het eiland,
waar hij de tijd een tijdlang vergat.

Hij kwam weer naar Ierland,
precies na drie jaren.
Dat dacht hij, maar 't waren drie eeuwen geweest,

'Bran', zeiden de mensen.
'Is dat niet die zeeman,
waar je in zeer oude boeken van leest?'

Hij kon z'n landslieden nooit meer bereiken,
omdat hij veel te veel mee had gemaakt.
Dus hij besloot om weer uit te gaan zeilen,
en men verteld dat hij zoek is geraakt.