Je hebt het licht gedoofd
Je hebt mijn vuur gejat
Nee, ik heb het laten stelen
Ik wil schreeuwen van liefde
Je hebt mijn vuur gejat
Nee ik heb het laten stelen
Ik wil schreeuwen van liefde
Hoe handen en stad kunnen verlichten
Eenmaal in elkaar gehaakt
Maar hun tranen zijn van een oude vrouw die huilt om haar dooie chrisanten

Om mijn lijf hangt een veel te grote jurk
Van zwaar fluweel een riem snoert mijn taille bij elkaar
In mijn rug een stalen stang zo sta ik rechtop en opgezet
Een prinses in het museum
Glas ervoor, een bordje 1978
En niet aanraken

In deze rotstad draaien we kringen
Om dezelfde as zo komen we bij elkaar
Een donkere kraaiendans
Alsof er niets aan de hand is
In het geniep graaien we het zilver uit de monden
Vreemd het lijkt vredelicht
Met alle diamanten in de snavel gaan we terug naar huis
Uiteindelijk blijft iedereen ontvleugeld achter

En ik zeg, dat alles, dat heb jij gedaan
Alsof jij een kracht bezit die ik maar niet kan weerstaan
Je zou kunnen zeggen dat is ware liefde,
Maar dat is het niet
Ik zeg dat alles dat heb jij gedaan
Alsof jij een kracht bezit die ik maar niet kan weerstaan,
Je zou kunnen zeggen dat is ware liefde
Maar dat is het
Dat weet ik wel je komt te vroeg, helaas

En ik zeg je dit
Het museum is gesloten
Het glas is gebroken het vuur is gedoken
De kraai is gevlogen,
Weg hoog en ver
Totdat het zilver weer is terug gevonden
Totdat het vuur kwam tot de plek waar het behoort.
Totdat de diep in de nacht
De mensen slaapdronken

De lichten van de stad plotseling aan zien gaan

Totdat diep in de nacht de mensen slaapdronken de lichten van de stad plotseling aan zien gaan