Deze persoon die hier zo moedig staat te zingen, 
da’s er maar éne op ’t eerste zicht,
want ’t zou oneerlijk zijn al d’ander te verdringen;
die honderdduzenden muziekvernuftelingen
uit alle tijden, donker en licht.
 
Zonder de stem van die miljoenen muzikanten
was ’t met schoon liekes al lang gedaan,
dan was ’t niet mogelijk te zingen of te dansen,
dan was muziek al lang begraven zonder kransen,
dan zou ne zanger niet meer bestaan. 
 
Al de violen en schalmeien en bazuinen
van Griek en Saxer, van zwart en blank,
hebben gebouwd, op ’t graf van politieke ajuinen,
tussen de rommel en den oorlog en de puinen, 
een piramide van zang en klank. 

Maar heel de wereld is verblind door linke binken
en door de grondwet van het reklaam;
ne zanger moet gelijk een filmster staan blinken,
gelijk de paus op zijn balkonneke staan winken
naar d’arme schapen die lager staan. 
 
Vertelt me nooit niet meer: ne zanger is iets enig,
want da’s een leugen, dat is reklaam.
ne zanger is een groep, dat zing ik en dat meen ik;
een lieke zingt ge nooit of nooit allenig,
zonder al d’ander zou dat niet gaan.