ik sta met mijne rug naar 't land
de zee hoor ik vertellen
van wolken 'lijk 'ne gouwen brand
de gletsjer, licht 'lijk diamant
en meeuwen niet te tellen
maar al die zuiverheid ten spijt
die schoonheid uit mijn dromen
kan ik er toch niet neven zien
dat heel de kust al lang verging
tesamen met de stromen

ik lig te rusten in het mos
en 'k hoor de bomen zingen
over de zomer in het bos
en van den herfst rood en ros
en winterschemeringen
maar al die wonderen ten spijt
die fierheid van de bomen
kan ik er toch niet boven staan
dat bossen woordeloos vergaan
't is niet meer te betomen

op wandel in de metropole
geniet ik van de klanken
van de beweging en de lol
het bruisend leven, overvol
en 'k let niet op de stanken
maar al die dynamiek ten spijt
het jachten van die bendes
blijft het me bijten 'lijk een luis
dat steden kruimelen tot gruis
of namen in legendes

'k wil niet meer wijzen op de pijn
van deez' vermoeide tijden
't zou boter aan de galg zijn
en hier staan preken voor de schijn
wil ik het liefst vermijden
maar alle bitterheid ten spijt
en alle bange vragen
grif ik hier zonder veel lawijt
een simpel teken in den tijd
vandaag en alle dagen



(c) Wannes van de Velde