t'Is koren overal

Het koren , nog het koren zonder end
Geweldig brandend in het middaggloren
Langs hoogte en vlakten , waar men keert of wendt
Eene onafzienbare zee van glinsterend koren 
De lucht is vuur en vlam , geen adem stoeit
Door t'roerloos veld dat zich in zonnegloed bakert
In grootsen zonnebrand die gloeit en schroeit
En t'koren rijpt , in t'branden rijp geblakerd

Het koren , nog het koren , o die geur
Het ritselen van die aren langs mijne wangen
Die bonte wenteling van bloemenkleur
Die hitte , koeling van mijn warm verlangen
O heel mijn jeugd , die door dees golven dringt
In onvoldane drift , vanzelf gedragen
Door de aarde , de oude , trouwe die weer springt
Als t'staagbereden ros , in vreugdeslagen

T'is koren , alles koren waar ik schrijd
k'Ben weer de zoon der wijde vrije velden
Geen wereld meer bestaat , geen ruimte of tijd
Geen uur of grens , die perk of palen melden
Het blauw vervliet en t'gele goud vergaat
Al in een eeuwigheid , van eindeloos gloren
Een heerlijkheid die door al luchten slaat
Uit t'wonderstralend licht van t'glinsterend koren

Het koren lief ! Het koren laat ons gaan
En in dien blonden vloed ons ziel herdopen
Die laaie vlam zal ook in t'harte ons slaan
Heur warme tinteling merg en been doorlopen
Ons giet het veld zijn weelde en overvloed
In t'land waar nooit de blauwe sferen tanen
En in den daverenden middaggloed
Ontplooit de zomer trots zijn glorievanen
                ----------------------------