De stem der zee

De zee , de zee ! als winteravond
Met zilver t'grijze westen striemt
Wanneer de visscher t'zwarte vaartuig
De "duistrend" haven binnenriemt

De zee , waneer uit grauwe wolken
De nacht als kille droppelen druipt
De zee wanneer de nevel heimelijk
Langs duin en strand en golven sluipt

De zee die zwoegt en zwelt en stijgert
En altijd machteloos nederzinkt
En eeuwig in haar doffe deining
Een zang van wee en wanhoop zingt

O stem der zee gij streelt bij dag mij
Met wondere melodieen pracht
Doch k'vat en k'voel uw diepe zin naar
Bij t'naderen van den stillen nacht

Zijt gij de stem der duizend dooden
Die rijzend uit der golven schoot
Luid jammerend vrede vrede vragen
En rusteloos dolen in hun dood

Een vriendenstem , een welbekende
Die d'ouden zeeman t'harte breekt
Die van t'verleden en t'hiernamaals
Van rust en ach , van sterven spreekt

Een schrille noodkreet : Moeder moeder
Ginds uit den verre oceaan
Die d'oude vrouw in t'vissershuisken
Heur hand en hert doet stille staan

Een liefdewoord , zo lang gezwegen
Maar luid gegalmd in stervenswee
Dat onbeantwoord galmt en hergalmt
En sterft aan t'stille strand der zee

O stem , gij zijt het lied der engelen
Die zingend door de nevelen gaan
En bloemen strooien op de graven
Waar blad noch bloem te bloeien staan

Zij brengen aan de lieve dooden
De bloemen door een vriendenhand
Met tranen en met zegewoorden
Geplukt in t'verre vaderland

Zacht luidt hun lied als verre klokken
die klinken door de duisternis
En over t'zeevlak stil en plechtig
Galmt t'hooglied der verrijzenis

k'Zie witte handen in den donker
Met schuim en golven opwaarts gaan
En schemerbleke nevelbeelden
Die wandelen over d'oceaan

t'Is nacht ! De donkerblauwe hemel
Hangt vol van rust ... De sterren staan
En blinken in de donkere diepten
Als zielen die ten hemel gaan
            ---------------------