Geen land ook ter wereld, hoe schoon of hoe rijk,
Is ‘t land van mijn harte, mijn heimat gelijk.
Hier zaaiden ons handen en groeit er ons brood.
Hier vinden wie gingen de rust in de dood.
Hier stap’len de wolken kastelen opeen,
En giert er een Noordzee heur wind om ons heen!
Hier jubelt de zomer in heide en ven:
Hoe heerlijk de Kempen, zo schoon ik niets ken!

O mijn Kempen, ja mijn Kempen!
O mijn enig heimatland.
En waarvoor een vlam van liefde
Eeuwig in mijn harte brandt!