Hij gaat al jaren elke morgen
Naar dezelfde baan en dan om vijf uur weer naar huis
In de trein droomt hij de toekomst
Ik vertrek het roer gaat om
En stipt om kwart voor zes is ie weer thuis
Om zes uur eten, een uitgeblust gezin
Zwijgend daalt hij in zijn hoofd af naar een nieuw begin
Morgen gaat ie het ze zeggen
Hij wil zo niet langer door
Maar de dag erna zit ie weer op het oude spoor
Maar als ik iets zou mogen zeggen, het is geen rechte lijn
En de grens maar iets verleggen gaat maar zelden zonder pijn
Want de allermooiste bloemen, groeien vlak langs het ravijn
En om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn
Z'n hoofd zit barstens vol met plannen
Alleen het doen is een probleem
Om stil te zitten alle reden, om op te staan vind hij er geen
Zolang ie droomt is het net alsof het lijkt
Of ie toch iets van zichzelf ziet als ie in de spiegel kijkt
Maar als ik iets zou mogen zeggen, het is geen rechte lijn
En de grens maar iets verleggen gaat maar zelden zonder pijn
Want de allermooiste bloemen, groeien vlak langs het ravijn
En om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn
In vol ornaat, door de mist
Liever dan, je nooit vergist
Maak een sprong, recht vooruit
Of vliegt de bocht er lachend uit.
Want als de mooiste bloemen groeien, langs de rand van het ravijn
Dan moet daar ook het beste uitzicht op je stoutste dromen zijn
Maar als ik iets zou mogen zeggen, het is geen rechte lijn
En de grens maar iets verleggen gaat maar zelden zonder pijn
Want de allermooiste bloemen, groeien vlak langs het ravijn
En om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn
Moet je durven
Moet je durven
Moet je durven
Moet je durven bang te zijn.