Eg e ein malar. Gi meg torg og smau 

og trengsel. Gi meg mennesker så leve 

forkrøpla liv, ein villkatt så e dau, 

ein ærlige arbeidsmann så står og streve.

Eg eige tusen fargar. Me palett 

og pensel ser eg godt. Alt har eg sett. 

Det vakraste e ekta, ikkje fraser.

Ein e'kje fant om ein e kledd i laser.



Eg like ikkje skreddarsydde menn.

Eg kan'kje mala støvfri mannekengar.

Eg like ikkje uvenns gode venn 

og kler så alltid henge på ein hengar 

i fylte garderobar. Eg har fått 

min egen barndom basta i et slott!

Eg like skjeive typar, trøtte slavar 

med rynketekst av skitne, små bokstavar.



Eg like ikkje medvind, gratis fart.

Eg like ikkje motstandslause dagar.

Eg kan'kje mala kvitt så aldri svart 

har sota med fortvilelse og plagar.

Eg like ikkje gudelige glis 

så telle penger. Fins et paradis, 

då må det vær' for horene og skyggen 

så prektigheten alltid vende ryggen.



Eg malte på Montmartre i Paris