Daar hangt ze in het boekenrek
Ze is weer eens op zoek
om iets interessants te vinden
in het grote paardenboek.
Z'heeft al honderdduizend beeldekens
van renpaarden verzameld,
die plakt ze naast elkander
aan de muren van haar kamer.
Van spinnekoppen krijgt ze
puberpuistjes en de stuipen
maar een paard gelijk een olifant
daar durft ze op te kruipen.
Ik sta haar te bewonderen
vol bewondering
want ze kent nu eenmaal alles
van dat gehoefijzerde ding.
Ze is niet groot, ze is niet sterk
en toch is ze niet bang,
ze houdt met haar twee handjes
gans die biefstuk in bedwang.

Schoon, lief Hildeke,
wil je mij eens tonen
hoe dat ik rijden moet?
want ik kan dat niet goed,
ik ga altijd te voet.

Ze houdt alleen van jongens
met een gulle paardenlach.
't Is daarom dat ik denk
dat ze mij ook gaarne mag.
Want soms wipt ze zonder zadel
vanachter op mijn rug
en hangt ze daar te giechelen:
ju Urbainske vlug.
Dan geeft ze mij de sporen,
ik ga briesend aan de loop,
ik zet mijn beste pootje voren
maar ik trap in een molshoop.
Ik begin zwaar scheef te hangen
en de grond komt alsmaar dichter,
dan denk ze in haar eigen:
de plezante ligt er.
Ik schuif onder een appelaar,
een éénjarige� laagstam,
ik had een buil en een maagzweer
toen ik er vanonder kwam.

Schoon, lief Hildeke,
wil je mij eens tonen
hoe dat ik rijden moet?
want ik kan dat niet goed,
ik ga altijd te voet.

Ze zit alsmaar te zagen
om voor haar een paard te kopen.
Ze zegt, jij hebt toch geld
met stapels en met hopen.
En vroeg of laat krijg ik het
echt niet meer over mijn hart
en koop ik haar een merrietje
helemaal in het zwart.
Omdat het zo een mooie kleur is
en om de belastingen te bedriegen.
Ze zegt, ik krab je ogen uit
als je me durft te beliegen.
Want ze is echt geen kat
om zonder wanten aan te pakken,
dan kan je je gezicht wel
vol spanadrakes plakken.
Maar als ik haar zie liggen
in dat malse groene gras
wou ik dat ik eens ruitertje
en zij mijn paardje was.

Schoon, lief Hildeke,
wil je mij eens tonen
hoe dat ik rijden moet?
want ik kan dat niet goed,
ik ga altijd te voet.