Het lieve land waar ik ben geboren,
dat had akkers vol met koren
en het veld had honderdduizend bonte bloemen
het pleintje had z'n oude linde
en een café met blauwe blinden
en op het buffet daar stond te veel om op te noemen
en de danstent had z'n dansen
de begijntjes roze kransen, en het park had zomers Sint Cecilia 

de zomeravond had muzieke, blije en melancholieke 
en m'n opa had z'n koperen hoempa pa
en ik lag met wat zoethout  in het groene gras gazon en ik luisterden naar opa met die Franse bombardon

Hoempa, hoempa, hoem pa pa 
en de maan was zo rond als een rijstevla
Hoempa, hoempa, hoem pa pa
hoog boven Sint Cecilia 

Als 't concert was afgelopen, ging mijn opa gauw een pilsje kopen
de bruin nog op zijn pet en het goud nog op zijn mouwen
dan stond hij bij die tap te denken en hij hield niet op met schenken 
al hing de hele kopersectie in de touwen 
de pastoor nam nog een neutje, gaf de koster ook een scheutje
en de meester keek die avond niet zo schools
zelfs Louis van de Gendarme had iets lekkers in z'n armen 
het vrome stadje had die avond iets frivools
en ik vond m'n eerste meisje in het warme groene gras
dat ronder dan de maan en zoeter dan het zoethout was

Hoempa, hoempa, hoem pa pa 
en de maan was zo rond als een rijstevla
Hoempa, hoempa, hoem pa pa
hoog boven Sint Cecilia 

Aan het einde van z'n leven
hij was zo graag nog wat gebleven
en werd die soberder en telde al de glazen
dan liep die bij de beukenbomen 
van z'n bombardon te dromen
de dokter zei dat die er niet meer op mocht blazen
en in z'n stille witte huisje
gaf de pastoor hem nog een kruisje
en in een zwart foedraal, daar stond zijn hoem pa pa
we stonden rond z'n bed te zwijgen 
toen zei hij zachtjes in z'n eigen 
en toen die zelfde avond in het park het concert begon
toen miste ze allemaal die lieve Franse bombardon

Hoempa, hoempa, hoem pa pa 
en de maan was zo rond als een rijstevla
Hoempa, hoempa, hoem pa pa
hoog boven Sint Cecilia