Ik draag een omgekeerde jas,
ik rol m'n shag uit een matras,
want ik ben het mannetje zonder kansen.
Ik ben het hoofd van een gezin,
maar er komt geen stuiver in,
want ik ben een doodgewone Jansen.
Ik heb op driehoog achter
een paar kamertjes gehuurd,
en op m'n daktuin ligt een zielig stel konijntjes.
Ja zo huist familie Jansen
in een tweedehandse buurt,
Pa ben ik, en Ma zit thuis met zeven kleintjes.

Ik ben Jansen,
ik ben een doodgewone man,
daarom heb ik in de wereld niks te zeggen.
Ik ben Jansen,
die het ook niet helpen kan
dat de witte kippen zwarte eitjes leggen.
Ik heb m'n rokerskaart verruild met Sinterklaas
voor een hobbelpaardje en wat speculaas.
Want ik ben Jansen,
levenslange sappelaar,
ik ben Jansen,
ik ben altijd de sigaar.

Ik ben een soort massaproduct,
die es nooit een gokkie lukt,
non-stop sof en alle dagen zwoegen.
Nee, ik ben geen diplomaat,
ik ken geen politieke praat,
van atomen heb ik heus geen sjoege.
Ik ben nooit in de wolken met sigaren van formaat
als je eens per week de baas van twaalf piek bent
daarom pik ik Canadese peuken stiekem van de straat,
stop ze in mijn pijp en ik heb een happy weekend.

En toch, mensen, Jansen is wereldberoemd.
Want telkens als er in de wereldgeschiedenis
iets te knokken viel,
wie had er dan een soldatenpakkie an?
Dat was Jansen; met een helm en een geweer,
zo marcheerde 't kleine automaten-mensie.
Dat was Jansen,
in de lente kwam hij weer
of je zag een kleine zwarte advertentie.
Hij ging knokken en hij hielp ons uit de nood,
en dan is die kleine Jansen plotseling groot.
Kleine Jansen uit die grote maatschappij;
zonder Jansen kwam er nooit een vijfde Mei.