Mensen, ik heb een liedje opgedragen aan een muzikant en die muzikant dat is een hele dierbare mens uit mijn leven. Hij speelde op de hoek van de straat waar ik woonde, hier in Amsterdam en ze noemden ‘m hoge zije Piet. ’t Is één van m’n liefste liedjes.

Ik heb hem op die gracht misschien wel honderd maal zien staan
Hij was een stukkie Mokum. Hij had de chique van de Jordaan
De accordeon, de hoge hoed een pied de poule colbert
Het strikkie met die noppen, o, die vogel had een flair

De kinderen van de Rozengracht die noemden hem ‘de Baron’
Da’ kwam hij had iets deftigs met dat strikkie in de zon  
De oudjes bleven staan en de kinderen die dansten om hem heen
En als de centjes vielen, zong ie: ‘Singing in the rain’ 
  
Een deuntje van wel en wee
Een deuntje van yesterday

Hij was de betere vagebond: het leven was een wiets
Het muziekje, da’ kwam van binnenuit. Hij kende geen noot. Hij wist van niets
Maar, als in de buurt een bruilof was, dan ging ie door nonstop
En als er een begraven werd dan hield ie effe op

Hij zong zo mooi ‘O, mijn papa’, tweestemmig met zijn maat
En na de laatste noot, dan viel er een leegte in de straat
Weet je, ik voel me hier soms zo verwant aan hoge zije Piet
 
Mijn stoepie is wat hoger, maar het is hetzelfde lied
  
Een deuntje van wel en wee
Een deuntje van yesterday

Nou zit ie in het bejaardentehuis en hij vindt het heel gewoon
Al valt ie met z’n strikkie een tikkie uit de toon
Hij hoort niet meer zo best, heb een beetje reumatiek
En af en toe wat heimwee dan mist ie z’n publiek

Laatst is ie op een mooie dag naar het Vondelpark gegaan
En daar heeft ie met z’n accordeon in het zonnetje gestaan
Dat prachtige concertje, dat heeft geen stuiver opgebracht
Daar had ie in z’n zenuwen niet eens meer aan gedacht

Een deuntje van wel en wee
Een deuntje van yesterday