Ik leef
Ik leef gehaast, 't gaat in sneltreinvaart
'k Streef naar dat stukje paradijs op aard'
Maar, Adam en Eva zijn al lang vervaagd
Geluk
Met geld en luxe, kennis en bezit
Met zekerheid, 't liefst nog zwart op wit
Maar je raakt 't kwijt, aan 't einde van de rit

Ik sluit m'n ogen voor de waarheid
Ik sluit m'n ogen, maar ik zie
In 't zwart van mijn gedachten dreigt die grijze industrie
Grauwe zeeen, kale wouden, vaag wat zonlicht door een mist
In een eeuw waarin de mens dacht dat 'ie alles kon en wist
Maar niets voorzag

Misschien
Over zo'n twintig, dertig jaar misschien
Op supersonische tv's, misschien
Dat onze kind'ren nog dat sprookje zien
Van toen

Dolfijnen in een blauwe oceaan
Vogelkolonies onder held're maan
Van wilde dieren, in een vrij bestaan

Ik sluit m'n ogen voor de waarheid
Ik sluit m'n ogen, maar ik zie
In 't zwart van mijn gedachten dreigt die grijze industrie
Grauwe zeeen, kale wouden, vaag wat zonlicht door een mist
In een eeuw waarin de mens dacht dat 'ie alles kon en wist
Maar niets voorzag

Als er energie en macht is
Iets wat ver boven ons staat
Als er die God, die mens, die kracht is
Die ons van ergens gade slaat
Als 'ie neerkijkt op z'n wereld
Mensheid, zonder rust of duur
En hij ziet wat overbleef van heel z'n schepping, z'n natuur
Dan breekt z'n hart

"Dan breekt z'n hart"


(c) Tineke Schouten