‘k en thuus e poar stempelkoartn bewoard
Ik en ze heel bewust gespoard
Als e soorte van relikwie
‘k kriegn in mien kele oltnt e krop
On’k peizn an mien allerlatsten dop
Dat is pas pure nostalgie
Den dop ik weetn nog oe dat ’t was
Een ambtenartje achter glas
Menschen in indliks lange rijen
En af toe stak ’t er een voorn
Me lietn uus doar nie deure verstoorn
Omdamme wist dien moe gon karweien

En lanst uus tuunpad zaagn’k mien voader
Stroentevies no zien werk toe goan
Ik woarn zien kiend en ‘k wistn wel beter
Ik gon geweun an d’n dorp gon stoan

Nu stort ze zelfs moandliks je kluutn
Je moet doarvoorn zelfs nie mi buutn
Neen echt gon dopn, moej nie mi wi
Ze wildn uus doar nie mi mee strafn
Nu kunn me oltnt toet ’s noens bluuvn mafn
Upstoan moe nu echt nie mi
Me meugn uus nu echt amuseern
Me moetn uus nooit nie mi geneern
Nooit mi an ’t doplokaal stoan anschuuvn
Me kunn nu met uze carvann, zo lange of damme wiln no poepehan
In principe kumme doar zelfs permanent bluuvn

En lanst uus tuunpad zaagn’k mien voader
Stroentevies no zien werk toe goan
Ik woarn zien kiend en ‘k wistn wel beter
Ik gon geweun an d’n dorp gon stoan

Ik dopn nu oast ol viftien joar, geweekn is dus wel ’t gevoar
Dan’k nog in roete gon moetn schietn
‘k en mien doar bie neregeleid, want ’t is buutn mien wille zogezeid, 
dan’k ik werklozensteun genietn
Toch peize ‘k doar no dikkers an
An de kommende en de goande man
’t is doarom dank der nu over ziengen
Den dop go nooit lik vroeger mi zien
Al die nu overbluuft voe mien
Dat zien e poar dopkoarten en herinneringen

En lanst uus tuunpad zaagn’k mien voader
Stroentevies no zien werk toe goan
Ik woarn zien kiend en ‘k wistn wel beter
Ik gon geweun an d’n dorp gon stoan