Het probleem ligt in niet durven
Als ik elke keer zou turven
Wanneer het kon maar twijfel toch nog overwon
Dan zou mijn deur vol krassen staan
 
Het probleem ligt in niets zeggen
Gevoel niet uit te leggen
Misschien uit schrik of door de bliksem in zijn blik
Die lieve meisjes neer kan slaan
 
En de krassen op de deur geven karakter aan het interieur
Van een kamer met vier muren die in nachtelijke uren
Mentale tralies zijn van een bestaan
Dat in stilte in het maanlicht kan vergaan
 
De angst verlamt mijn doen en laten
Ik zou mezelf kunnen haten
Telkens ik strand in deze immobiliteit
Verlamd door angst verteerd door spijt
 
De krassen op de deur geven karakter aan het interieur
Van een kamer met vier muren die in nachtelijke uren
Mentale tralies zijn van een bestaan
Dat in stilte in het maanlicht kan vergaan
 
De krassen op de deur geven karakter aan het interieur
Van een kamer met vier muren die in nachtelijke uren
Mentale tralies zijn van een bestaan
Dat in stilte in het maanlicht is vergaan