Wij stonden aan weerszijden van een afgrond,
waren nog niemand voor elkaar, eerst riep jij
vragend mijn naam, ik schreeuwde ‘ja die ben ik’,
het knalde in de lucht, jij lachte vrolijk.
Toen zei je: kom dan, spring nu, en je strekte
je armen uit, naar mij. Nog is het toen
en zeg je: kom dan, spring, nu, en je strekt
je armen naar me uit, nog even wijd.