Er doolde door de stille straten
Een oude grijze schooier rond
Hem vergezelde op z’n tochten
Een vieze schurftige zieke hond

De schooier was een zwijgend wezen
Hij sprak z’n trouwe hond nooit aan
Ze konden zonder vele woorden
Elkander toch heel goed verstaan

En beiden waren uitgestoten
En daarom trouwe bondgenoten

Door iedereen, gesard, geplaagd
Uit iedere schuilhoek weggejaagd
Het was z’n leed dat hen verbond
De oude schooier en z’n hond

En op een nacht van sneeuw en hagel
Verscholen in een diep portier
Daar voelt de schooier reeds het einde 
Ze waren beiden stervensziek

De hond lag met gebroken ogen
Keek naar z’n baas, zo droef te moe
De schooier nam z’n lompe jasje
En denkt z’n stervent vriendje toe

En bij het eerste morgent glorie 
Vond m’n hem beiden, doodgevroren

De dode hond lag uitgestrekt
Door schooiers plunje toegedekt
Daar naast de schooier, dood en koud
De schooier met z’n hart van goud