Këtë mandë ma hùajti njerì të mbulòhëça te jurnàtat e ligë,

këtë kopull me qepu njerì të më dredhëçin leshtë më mirë.


Gjithë mënd i shohen, me duert mënd i ngàsen,

judhikònjen, shumë nëmë na dërgònjen.


Me këtë dorë zgjìdha shumë koce,

Me këtë këmbë ngava karrèra.


Ma te i pari fos vajt'è re

E bëra forcen të ngrëhëça pamèt.


Nanì këtu i ulet me zëmëren e shùajtur,

jam i gjallë o i vdekur?


Çdo herë te këta katunde thuhet:

thuem kush pratikòn se të mbësonj ç'artë bën.


Jipem te trutë tim,

Ku vanë të tjèrit? Ku vanë gjithë?


Dukë se jam te një rrugë pjot me diell,

Cila ë të dal? Cila ë çë kam çanj?


Vetim miqët mënd të kuptonjen te këta jurnàt,

Me zëmër na fjàsen, me grykë hapët, jo si këta paesàn,

Çë si gjalpëra na hanë.


E gjelbër ë sperënxa jonë gjindë arbëreshë,

i kuq gjaku çë kemi te venet tonë, e zezë ë mortja çë na sjell disperacionë,

e zezë ë mortja, kjò çë pundàr kurmin tonë.



                          Guarda che amici


Questa coperta me l'hanno data in prestito in un giorno freddo

Questo cappello me l'hanno cucito per ripararmi la testa


Tutti possono vedere, toccare con mano

Giudicare e maledire


Con queste mani ho sciolto tanti nodi

Con queste gambe ho corso tanto


Ma sono caduto nella prima buca

Non avevo le forze per rialzarmi


E sono qui adesso col cuore spento

Non so se sono vivo o morto


Mi chiedo: dove sono gli altri?

Dove sono finiti tutti?


Certe volte qui si sente dire:

dimmi con chi vai e ti dirò chi sei


Mi sento come se fossi in una stradina che scoppia di luce

Da che parte devo uscire? Da che parte cominciare a rompere?


Solo gli amici possono capire queste giornate

Ci parlano chiaro, col cuore


Non sono serpenti come tanti altri

E' verde la speranza di noi gente arbrereshe 


Rosso il sangue che ci scorre nelle vene

E più nera la morte che ferma i nostri corpi