Ik ben doof, ik ben blind,

ik ben naief als een kind,

omdat ik huil om jou.



Drink me lam, rook me dood,

uren doelloos aangekloot,

omdat ik wacht op jou.



Tevergeefs, probeer ik steeds

aan twijfels te ontkomen,

omdat ik smacht naar jou.



Ik zoek verbanden voor de wond,

die jij voorheen bij mij verbond,

omdat ik bloed door jou.



En ik loop, 

steeds weer tegen onrust van jou aan,

en ik hoop,

maar weet dat ik jou moet laten gaan,

Zonder afscheid.



Ah!

Ik neem mijn dagboek van de tijd maar weer eens door,

maar weet dat het hoofdstuk van verwijt mij toebehoort.

ik drink de glazen, met tranen tot de bodem leeg,

ik ben een dwaas want ik zing nog steeds.



Ik loop, 

steeds weer tegen onrust van jou aan,

en ik hoop,

maar weet dat ik jou moet laten gaan.



De laatste keer, 

nu ik al het zware til, niet meer staan voor wat ik wil.

De laatste keer,

want jouw vertrek heeft onbedoeld,

zonder afscheid aangevoeld.



Met de open kraan, dweil ik leugens van de baan.

Terwijl jij lachend voor me staat,

Ja ja ja ja

Als ik staan wil val ik om,

maar als ik liggen blijf dan voel ik dat ik loop,



Steeds tegen onrust van jou aan.

En ik hoop,

maar weet dat ik jou moet laten gaan,

laten gaan.



De laatste keer,

Nu ik al het zware til, niet meer sta voor wat ik wil,

De laatste keer,

jouw vertrek heeft onbedoeld zonder afscheid

aangevoeld.



Nu ik al het zware til, niet meer sta voor wat ik wil.

De laatste keer.

Want jouw vertrek heeft onbedoeld zonder afscheid aangevoeld.