Ze zeggen: mannen huilen niet
Want huilen hoort niet bij een man
Maar heeft hij zorgen of verdriet
Wat moet zo’n arme kerel dan 

Ze zeggen: mannen worden boos
Een man: hij vloekt of slaat erop
Toch meende eertijds Willem Kloos
Als bloesems braken in de knop

  Want zeden zijn vergankelijk
Voor nieuw geluid ontvankelijk
En van de tijd afhankelijk
Ze houden zo lang stand
Als de kastelen op het strand
Als vestingen van zand

Men zegt:  een vrouw hoort in haar huis
Het aanrecht is haar werkterrein
Dan blijft ze liefelijk en kuis
Wat vrouwen van nature zijn

Zo deed een vrouw in vroeger tijd  
Als ze bejaard was, rijk of ziek
De and’ren deden landarbeid
Of moesten werken in ’t fabriek

  Want zeden zijn vergankelijk
Voor nieuw geluid ontvankelijk
En van de tijd afhankelijk
Ze houden zo lang stand
Als de kastelen op het strand
Als vestingen van zand

Men zegt een man maakt zich niet op
Da’s onzin voor een echte vent
Hij doet ’t met z’n eigen kop
Niet met make-up of permanent
Maar wij beleven heus nog wel
Een terugtocht naar de pruikentijd
De popmuziek en ’t voetbalspel
Hebben daartoe de weg bereid  

  Want zeden zijn vergankelijk
Voor nieuw geluid ontvankelijk
En van de tijd afhankelijk
Ze houden zo lang stand
Als de kastelen op het strand
Als vestingen van zand