Hij heette John, was negentien
Een Canadees en bovendien
Als jonge held gezeten in een jeep
Zij was net twintig, keek naar hem
Ze juichte met haar mooi stem:
“oh thank you, John!”
was alles wat ze riep

er was geen doller, dwazer feest
de hele oorlog lang geweest;
tot het weer licht werd,
ging het dorp te keer
met de bevrijders kwam de kans
voor steeds een nieuwe vreugdedans,
maar zij en John, ze deden nog veel meer

pas toen hun lust was uitgeblust
kwamen zij beiden weer tot rust
zij ging naar huis
en hij ging naar zijn jeep
dat was de allereeste keer
maar het gebeurde nooit meer weer
want john vertrok terwijl zij thuis nog sliep

zij wachtte maanden nog tot dat
ze vergoed wegging naar de stad
en daar alleen haar kind ter wereld bracht
“het is een jongen” zei de non
en zij zei “ O, ik noem hem john”
vanaf die dag ging zij op eigen kracht
verleden jaar kwam op een keer
hier in het dorp een grijze heer
die peizend naar de oude huizen keek
ik vroeg:” heet u toevallig John?”
hij schrok en zei:
“you must be wrong. That was not me.
It must be a mistake”