even buiten de stad ligt een stuk van de vroegere hoofdweg
alles wat je er ziet is verwaarloosd en hopeloos grauw
maar er staat een cafe tussen bouwval en rondweg in aanleg
ik herken het meteen aan zijn gevel, geschilderd in blauw
je nam mij zo vaak met je mee naar het blauwe cafe

ik open de deur en opeens sta ik weer in het neonblauw
de jukebox speelt nog even vals als hij vroeger al deed
ik zoek mijn plaatsje en in mijn gedachten ben ik bij jou
ik denk aan de uren die ik hier met jou samen sleet
we waren zo vaak met z'n twee, in het blauwe cafe

het blauwe cafe, nu zo grauw en grijs
maar voor ons twee was het een paleis
ons paradijs
nee het had net als wij het geluk niet mee
het blauwe cafe

het lijkt of de tijd hier al jaren en jaren heeft stilgestaan
voorbij is voorbij zeg ik wel maar toch voel ik wat spijt
het cafe is gebleven maar wij zijn sindsdien onze weg gegaan
ik zucht, reken af met de waard, reken af met de tijd
we komen nooit meer met ons twee in het blauwe cafe

het blauwe cafe, nu zo grauw en grijs
maar voor ons twee was het een paleis
ons paradijs
nee het had net als wij het geluk niet mee
het blauwe cafe

het blauwe cafe, het blauwe cafe


© tekst en muziek: Tutic – Tarabic - Van Caelenberg