Heer Halewijn zong een liedekijn;
Al die dat hoorde wou bij hem zijn.
En dat vernam een koningskind,
Die om haer schoonheid zoo werd bemind.
 
Zij ging voor haren vader staen;
'Och vader, mag ik naer Halewijn gaen?'
'Och neen, gij dochter, neen gij niet!
Die derwaert gaen en keeren niet.'
 
Maar zij ging al voor haren broeder staen:
'Och broeder, mag ik naer Halewijn gaan?'
't Is mij aleens waerheen dat gij gaet,
Als gij uw eer maer wel bewaert,
 
En zij is dan naer haer kamerken gegaen
En trok haer allerschoonste kleeren aen.
Toen trad zij al in haer vaders' stal,
En koos daer 't beste ros van al.
 
Schrijlings zette zij zich dan op het ros:
Al zingend en klingend reed zij door 't bosch.
Als zij ten halve 't bosch mogt zijn.
Daer zag zij heer Halewijn
 
'Gegroet!' zeide hij, en kwam tot haer.
'Gegroet, schoon maegd, bruin oogen klaer!'
'Vermits gij de schoonste maget zijt,
Zoo kiest uw dood! Het is nog tijd.'
 
Vermits ik hier dan m'n dood kiezen zal,
Zoo kieze ik dan nog het zweerd boven al.
Maer trekt eerst uit uw opperst kleed,
Want maegdenbloed dat spreidt zoo breed;
 
Maar eer dat zijn kleed getogen was,
Zijn hoofd lag voor zijn voeten ras;
Zij nam het hoofd al bij het haer
En waschte 't in een bronne klaer.
 
Toen ze aen haer vaders poorte kwam,
Zij blaesde den horen als ene man.
Daer werd gehouden een banket;
Het hoofd werd op de tafel gezet.