Met een enkel heen richting wijde zee
toekomst en verleden die neem je mee
en je eenzame voetspoor van doofstom verdriet
op het strand leidt naar de waterrand
naar het witte schuim van de bruisende branding,
ze wist al je sporen, je voeten van zand

God weet welke angsten je moest doorstaan
kent het groot verdriet dat je stem wegnam
en je zocht een houvast in de stem van de zee
die weerklinkt in de schelpen
en het lied dat ze zingen komt recht uit hart
van de zee, die je zachtjes wenkt

Al je wegen leiden naar eenzaamheid
welke mooie woorden wilde je nog kwijt
en de stem van water en wind zingt je naam
en verleidt je ziel, lokt je naar de diepte
En je gaat, net zoals in een droom
Alfonsina voor altijd gehuld in de zee

De sirenen gaan met je aan de haal
langs een weg van algen en mooi koraal
fonkelende zeepaardjes lichten in het
donkere water, dicht bij je zijde
en al het gewemel in ’t woelige water
zinkt met je mee aan je zijde

Zet de lamp maar zachter en dim het licht
laat me nu maar slapen in dit gedicht
als men naar mij vraagt zeg dan niet of ik leef,
maar zeg dat Alfonsina hier nooit verbleef
als men naar mij vraagt zeg dan nooit dat ik
hier ben, maar zeg dat ik ben weggegaan